Au! Dat was mijn eerste gedachte bij het lezen van het commentaar ‘Vaderschap meer dan papadag’ in NRC Handelsblad (8 september 2014).

Het raakte een snaar omdat voor mijn gevoel mijn full time vaderschap—ik zorg sinds hun geboorte voor mijn drie kinderen (14, 16, 18)—al te vaak wordt gereduceerd tot een soort langgerekte grote vakantie—de vader (of moeder) van alle papadagen.

Mijn vrouw—full time huisarts in Schiedam—op haar beurt wordt meer dan me lief is gereduceerd tot slachtoffer, alsof ze niet helemaal uit vrije wil voor dit leven kiest.

En mijn kinderen? Hen wordt meestal niets gevraagd. Terwijl mijn dochter, bijvoorbeeld, toch van die goede antwoorden geeft.